وضعیت اقتصاد، جوانان را از آرزوی مستقل شدن دور کرده است

به گزارش جهان صنعت نیوز، تا چند سال قبل برای فرزندان، مستقل شدن هر چه سریعتر از والدین  یک امر فرهنگی و تقریباً جهانی شده بود. در واقع، کسانی که موفق به انجام این کار نشدند مدام مورد انتقاد و حتی تمسخر همسالان خود در جهان قرار می‌گرفتند.

بطور مثال، تا همین چند سال پیش ، تنها ۸درصد از جوانان ساکن آمریکا پس از ۲۵ سالگی در خانه والدین خود باقی ماندند. و اما این ترک خانه پدری زمانی رونق داشت که برای این جوانان امکان شغل و تهیه خانه مستقل وجود داشت اما در رکود بزرگ سال ۲۰۰۸، این رقم ۸ درصد دیگر وجود نداشت و روز به روز به آمار جوانانی که یا در خانه پدری می ماندند یا به خانه پدری بر می گشتند افزوده می شد.عواملی مانند از دست دادن شغل و مشکلات مالی در ایجاد این وضعیت نقش داشته‌اند.

این شرایطی که برای جوانان آمریکایی در وضعیت بحران اقتصادی و رکورد اقتصاد این کشور ایجاد شد تنها برای جوانان ساکن آمریکا باقی نماند و در بسیاری از کشورهای جهان از جمله ایران نیز شکل گرفت. یک نگاه به دور و بر خود بیاندازید. چند جوان را می بینید که از ۲۵ سال آنها خیلی وقت است گذشته است ولی همچنان در خانه پدری به سر می برند.

با این جوانان به گفت و گو که می پردازید، مثلا از ازدواج می گویید ، می گویند: ازدواج را دوست ندارم. یا می گویند: به ازدواج فکر نمی کنم.

ولی شاید ندانید که در آن لحظه دارند در مورد خواستی که مدتی زیر خاک کرده اند صحبت می کنند. آنها دوست دارند مستقل شوند. تمایل دارند ازدواج کنند. اما وقتی شغل نیست. وقتی سرعت تورم و گرانی با حقوق آنها مسابقه دارد که حتی تامین کننده خرج ماهانه خودشان نیست. فکر آنها را به آنجا می کشاند که ازدواج نکنند. اگر ازدواج کردند به فرزند آوری فکر نکنند.  یعنی ازدواج کردن و فرزند داشتن خواست و علاقه ای جوانان است که مدیران اقتصادی از آنها گرفته اند و به جایش به آنها ناامیدی و ترس از ازدواج و فرزندآوری را تحویل داده اند.

مدیران اقتصادی که در ادامه به همین جوانان تاکید دارند که ازدواج کنند و فرزند آوری داشته باشند. ولی از تامین شرایط مناسب و باثبات اقتصادی و ایجاد شغل و امکان خرید خانه حتی نه، اجاره خانه مناسب و … برایشان هیچ نمی گویند و برای این امور برنامه اجرایی و موثری هم ندارند.

تورم عوارض خود را دارد

جوانان خانه پدری را ترک نمی کنند. مستقل نمی شوند. ازدواج نمی کنندفرزند آوری ندارند وعلت آن فروپاشی مالی است زیرا تورم عوارض خود را دارد.

این برگشت به خانه پدری یک بحران به وسعت نقشه ایران نیست بلکه یک بحران جهانی است اما مهم برخورد دولتمردان و مدیران اقتصادی کشورها با این بحران همه گیر است. این همه‌گیری در سال ۲۰۲۰ بسیاری از جوانان را به خانه پدری کشاند یعنی وضعیت مالی ضعیف دوباره آنها را به عقب راند و از استقلال به هم خانگی دوباره با والدین رساند.

ازدواج و فرزند آوری دستوری نیست

اگر دولتمردان بخواهند، جوانانی مستقل و علاقمند به ازدواج در کشورهایشان داشته باشند که نگاهشان به فرزندآوری با دافعه نباشد باید اشتغال تمام وقت افزایش یابد، بیکاری کاهش یافته و دستمزدها بالاتر برود.

با والدین زندگی کردن جوانان ،خبر بد برای جامعه است جوانان از نوجوانی علاقمند به مستقل شدن بودند اما اقتصاد آنها را از این علاقه دور کرده است. افزایش سریع بیکاری با افزایش جوانانی که در خانه پدری زندگی می کنند مرتبط است.

وقتی شرایط خانه در این منازل آرام می ماند که هر فرد بزرگسال  در هزینه ها مشارکت داشته باشد اما با شرایط اشتغال و بیکاری جوانان به حتم این منازل هم آرام برای زندگی نیست.

اقتصاد کلان