رییس بانک مرکزی و «انگار نه انگار»

به گزارش جهان صنعت نیوز:  وی در پایان دوره قانونی ریاست محمدحسین عادلی بر بانک مرکزی جانشین او شد و تا هنگام مرگ ناگهانی‌اش این منصب را نگه داشت. تجربه طولانی ریاست بر بانک مرکزی و دانش تخصصی وی در اقتصاد و حضور در یکی از حزب‌های نیرومند وی را یک رییس ایده‌آل برای بانک مرکزی کرده بود که حتی به خواست‌های غیراقتصادی و غیرکارشناسی روسای دولت‌های سازندگی و اصلاحات نیز تن نمی‌داد یا به سختی این کار انجام می‌شد. وی توانست با استفاده از اختیارات بانک مرکزی نرخ تورم را مهار و ثبات سیاست‌های ارزی را فراهم کند. نقش برجسته وی اما در سیاستگذاری‌های کلان اقتصادی تا جایی بود که برنامه اقتصادی ارائه‌شده از سوی بانک مرکزی و نیز سازمان برنامه و بودجه با تمایل سیدمحمد خاتمی به برنامه اصلی اداره اقتصاد تبدیل شد. پس از شادروان نوربخش اما روسای بانک مرکزی- البته تا اندازه‌ای جز طهماسب مظاهری- روسای بانک مرکزی در برابر مجلس، وزارتخانه‌ها و نهاد ریاست‌جمهوری و نیز وزارت اقتصاد و سازمان برنامه قد راست نکرده و تابعی از سیاست شدند. به نظر می‌رسد رییس فعلی بانک مرکزی به دلیل کارنامه و برنامه و مناسبات قدرت و فقدان دانش تخصصی و همچنین مدارای بیش از اندازه در برابر خواسته‌های نهادهای دیگر تصور می‌کند وظیفه او در بانک مرکزی اداره این بانک است و نباید در اقتصاد کلان اظهارنظر کند و یا ابتکاری نشان دهد. در حالی که در مجلس یازدهم یکی از طرح‌های بزرگ برای دگرگونی در نظام بانکداری و نیز درباره وظایف ذاتی بانک مرکزی و اداره این نهاد و اندازه و سهم دیگر نهادها در سیاستگذاری پولی و ارزی در حال تصویب است و مدیران ارشد بانک مرکزی در دوره‌های پیشین به این طرح اعتراض کرده و تصویب آن را یک عقبگرد تاریخی برای دور شدن بانک مرکزی از استقلال می‌دانند. رییس بانک مرکزی و کارشناسان شاغل در این نهاد و پژوهشکده پولی و بانکی که باید کوشش کنند این طرح که از سوی کارشناسان و فعالان اقتصادی و خبرگان بانکی یک طرح مخرب است؛ «انگار نه انگار» را به مثابه راهبرد انتخاب کرده‌اند. در صورتی که رییس بانک مرکزی و دولت اطلاع دارند این طرح مجلس به جایی نمی‌رسد شاید این سکوت روا باشد اما اگر جز این باشد و مجلس یازدهم به هر ترتیبی این طرح را به قانون تبدیل کند آنگاه سکوت و راهبرد «انگار نه انگار» رییس فعلی بانک مرکزی به مثابه بدترین سکوت در تاریخ اقتصاد ایران در یادها می‌ماند. به نظر می‌رسد جاها و زمان‌هایی است که آدمی باید جوهر خود را نشان دهد.