از بالای برج عاج برای مردم تصمیم نگیرید!
حمید تهرانی * بعید به نظر می‌رسد کسی از اعضای ستاد ملی مقابله با کرونا یا ستاد استانی آن در تهران نگران زیر پا گذاشتن منع تردد شبانه و جریمه آن باشد. در واقع این افراد حتی اگر از خودروی شخصی- و نه حکومتی- استفاده کنند در همان نشست‌های ستاد خودروی خود و اطرافیان‌شان را به نماینده پلیس معرفی می‌کنند تا از گزند جریمه‌های احتمالی و آنچه اعمال قانون نامیده می‌شود، در امان باشند.
بر این پایه احتمالا برای همین اعضای ستادهای ملی یا استان تهران و قرارگاه عملیاتی آن چندان اهمیت ندارد که ترافیک در تهران تا چه حد سنگین باشد چراکه آنها بدون نگرانی می‌توانند ساعت تردد خود را به ساعات پایانی شب موکول کنند و بدون هراس از پیدا نکردن وسیله نقلیه عمومی یا جریمه شدن به وسیله دوربین‌های پلاک‌خوان یا عوامل راهور، با خودروی شخصی به منزل بازگردند. اگر خودروی مورد استفاده ایشان دولتی یا حکومتی باشد که از این هم ساده‌تر است زیرا پرداخت جریمه‌هایی اینچنین از محل بودجه دولت صورت می‌گیرد.
از این بابت دشوار به نظر می‌رسد که اعضای یادشده دقیقا درد تهرانی‌هایی را که عصرها در ترافیک پیچیده و گاه قفل‌شده گیر می‌افتند و گذشت ثانیه‌ها تا رسیدن به ساعت ۲۱ را مشاهده می‌کنند، درک کنند؛ دقیقا از شنبه گذشته که وضعیت تهران به نارنجی تغییر کرد و جمعیت قابل توجهی از ساکنان استان‌های تهران و البرز توانستند در محل کار و کسب خود حضور یابند خیابان‌های پایتخت با سیل خودروها و جمعیت مواجه شد. گمان می‌رود که میزان حضور جمعیت در خیابان‌های تهران به سه یا چهار برابر افزایش یافته باشد. در عین حال همان محدودیت تردد شبانه که در دو هفته نخست قرنطینه اعمال شده بود، برای وضعیت نارنجی تهران نیز دستور داده شد. در این صورت همه جمعیتی که با خودروی شخصی در شهر تردد می‌کنند باید پیش از ساعت ۲۱ به منازل خود بازگردند، در غیر این صورت مشمول جریمه‌های در نظر گرفته می‌شوند.
ترافیک تهران و ماندن مسافران در خیابان این روزها داستان ساده‌ای دارد. از ساعت ۱۷ یا همان پنج بعدازظهر که کارمندان شرکت‌های خصوصی تعطیل می‌شوند، خیابان‌های اصلی تهران با حجم قابل توجهی از شهروندان مواجه می‌شود که یا با خودروی شخصی یا با خودروهای عمومی اعم از مترو، اتوبوس، تاکسی و مسافربرهای شخصی به سوی منازل خود روان می‌شوند. در واقع هسته اولیه ترافیک تهران از همین زمان شکل می‌گیرد. با گذشت زمان و در حالی که هنوز گروه اول به مقاصد خود نرسیده‌اند، رفته‌رفته سایر کارکنان مراکز تجاری، فروشگاه‌ها و… به گروه اول اضافه می‌شوند. در همین حال تقریبا اتوبوسی برای سوار شدن باقی نمانده چون اتوبوس‌ها توسط گروه اول اشغال و در ترافیک گرفتار شده‌اند. تاکسی‌ها نیز در خیابان‌ها حضور ندارند چراکه معتقدند پیمودن یک مسیر ۲۰ دقیقه‌ای در ۵۰ دقیقه چندان به صرفه نیست. حالا مسافران در خیابان سرگردان هستند و برخی تاکسی‌ها و مسافربرهای شخصی طمعکارانه به آنها پیشنهاد رساندن‌شان به صورت دربست را می‌دهند که البته کرایه‌های اعلام‌شده بسیار گزاف و غیرمنصفانه است. در همین حال کارمندانی که در ساعت‌های ۱۹ و ۲۰ تعطیل می‌شوند نیز به خیل مسافران یا در ترافیک‌ماندگان اضافه می‌شوند. فهم اینکه وضعیت مسافران در راه مانده یا خودروهای در ترافیک مانده تا چه حد بغرنج و آزاردهنده است چندان دشوار نیست.
البته در روزهای اخیر نیروهای پلیس راهور به جای جریمه کردن انبوه خودروهای در ترافیک‌مانده، تلاش می‌کنند امکان کاهش یا روان‌سازی ترافیک را فراهم سازند تا شهروندان در خیابان مانده هر چه سریع‌تر به مقاصدشان برسند یعنی حتی پلیس که باید براساس دستور ستاد ملی مقابله با کرونا به جریمه کردن و اعمال قانون درباره خودروهایی که پس از ساعت ۲۱ در خیابان هستند، بپردازد عملا به ایشان کمک می‌کند که با سهولت بیشتری ادامه مسیر دهند. اما آیا دوربین‌های پلاک‌خوان نیز چشم بر خودروهایی که هنوز به مقصد نرسیده‌اند، می‌بندد؟
گمان می‌رود در نقاط مختلف تهران و پس از ساعت ۲۱، هر شب هزاران خودرو از مرز دوربین‌های پلاک‌خوان عبور کنند و جریمه شوند. در همان حال و در ساعت‌های پایانی شب (۲۱ تا ۲۲) شاید هزاران نفر در خیابان مانده و موفق به پیدا کردن خودروی عمومی برای رسیدن به مقصد نشده باشند.
در این صورت مقاماتی که در ستاد ملی مقابله با کرونا یا ستاد استان تهران تصمیم می‌گیرند در برابر جریمه‌های غیرمنصفانه یا ماندن شهروندان در خیابان چه پاسخی دارند؟ آیا هنگام اتخاذ تصمیم، مشکلات احتمالی را در نظر گرفته‌اند؟ آیا امکان تغییر زمان اعمال محدودیت برای تردد شبانه وجود نداشت؟
بی‌توجهی مسوولان و تصمیم‌گیران نه از سر نادانی که به دلیل برج عاج‌نشینی آنان است. در واقع این اعضا حتی از دور هم این مشکلات را لمس نکرده‌اند تا متوجه رنج و مشکلات شهروندان شوند. نکته دردناک‌تر آن است که این مقامات که همگی آنها دارای مقام دولتی یا حکومتی هستند، قرار نیست هیچ‌وقت مشکلات مردم را لمس کنند.
اخبار برگزیدهیادداشتلینک کوتاه :
